John O’Leary, 9 yaşında oynadığı benzin bidonunun bir anda alev almasıyla vücudunun yüzde 100’ü yandı. Doktorlar, yaşama şansının çok az olduğunu söylese de Tanrı’nın lütfu ve mucizesiyle hayata tutundu. Bugün O’Leary mutlu bir aile babası ve yaşadığı acılı o gün için müteşşekir.
John O’Leary vücudunun yandığı o günü şöyle anlatıyor:
“9 yaşındayken komşu mahallemdeki diğer çocukları ateşle oynarken gördüm. Yola biraz benzin döküyor, üzerine yanan bir kibrit atıyor ve sonra da çıkan alevleri izliyorlardı. Bende aynısını yapmak istedim. Annemin ve babamın evden çıkmasını bekledikten sonra garaja gittim ve küçük bir parça karton yaktım. Daha sonra 19 litrelik benzin bidonumuzu alıp kartonun üzerine biraz benzin damlatmak istedim. Ama bidon benim için çok ağırdı ve taşıyabilmek için ona iyice sarıldım. İşte tam o anda bidon patladı ve tüm bedenim alevler içinde kaldı.
Bedenimin %100 yanmıştı. %87 üçüncü derece yanıktı… Bazı bölgeler kemiklere kadar hasar görmüştü. Bir hemşirenin anneme, “hiç şansı yok!” dediğini duydum. Ebeveynlerim odama geldiğinde anneme korkuyla ölüp ölmeyeceğimi sordum, bana umut vermesini istiyordum. Annem bana baktı ve bu kararın ona değil, bana ait olduğunu söyledi. Ona elbette yaşamak istediğimi söylediğimde elimi tutu ve “Tatlım o zaman bu yolu İsa’yla birlikte yürümelisin” dedi. Sayısız ameliyatlar ve terapilerle geçen 5 ay sonra, hastaneden tekerlekli sandalyeyle ayrıldım.
Bu tarz zor ve yüksek dereceli yanıkları atlatmak normalde mümkün değil. Artık Tanrı’nın sadece bir mucize yapmakla kalmadığını, ama aynı zamanda tüm bu zamandan geçmek için bana gerekli olan gücü ve cesareti verdiğini de biliyorum. Tanrı için hiç birşeyin imkansız olmadığını ve benimle birlikte olduğunu biliyordum. Her gün benimle birlikte olan Anne ve babam da beni bu süreçte sevgileri ile taşıdılar. Şimdiki hayatıma baktığımda Tanrı’ya şükrediyorum. Harika bir eşim ve çocuklarım var. Yaşayabilmek için büyük engelleri aşmam gerekti ama bu engeller beni bugün olduğum adam haline getirdiler.
Bir sabah dört yaşındaki oğlum beni tıraş olurken izliyordu. Üzerimde tişörtüm yoktu ve oğlumu bedenimdeki kalın kırmızı yara izlerine baktığını fark ettim. Daha sonra küçük eliyle yara izlerimin üzerinden geçmeye başladı ve ‘Baba, karnın çok garip, üzerinde bir sürü tepecik var sanki, buna bayılıyorum!’ dedi. Benim yaralı ve çürük gördüğüm şeyi o güzel buluyordu. Bence Tanrı da bize böyle bakıyor. Bozulmuş bir yaratışa sahip olmamıza rağmen, o bize baktığında bizi mükemmel görüyor.
Erken yaşta İsa Mesih’le yürüme kararını aldığım için hamd ediyorum. Tanrı yaşadığımız kötü olayları iyiye çevirir. Elbette bu izlerin tamamen kaybolmasını dilerdim, ama öte yandan bu izler bana Tanrı’nın benim hayatımda, benim için neler yaptığını hatırlatıyor. Her durumda şükredenler olmamız gerektiğine inanıyorum.
Örneğin, ben o zamanlar alevler içinde kaldığım için şükrediyorum, çünkü bu olay beni bugün olduğum insana dönüştürdü.Bu olay sayesinde yaşadığım her gün için şükretmeyi öğrendim.”(Zülal A.)
