(Ve Örnek Hristiyanlık)
“Hristiyan” denince aklınıza gelen ilk üç düşünce sizin Hristiyanlara olan tutumunuzla yakından ilgilidir. Eğer aklınızdaki ilk üç düşünce Hristiyanlık, dolayısıyla Hristiyanlar hakkında olumsuzsa bunun nedenlerine bir bakmalısınız.
Sorun Hristiyanlarda değil de sizde olmasın?
Örneğin Hristiyanlar hakkında ne kadar objektif bilgiye sahipsiniz?
Grekçesi Hristianous olan sözcük ilk kez Antakya’da Mesih’e (Hristos’a) ait olanlar anlamında kullanılmıştır. Türkçeye sözcük anlamıyla Hristiyan, İsevi ya da Mesihçi olarak çevrilebilir.[1]
Yani Hristiyanlar halkımızın bir bölümün küfür ettiği gibi “… ya da …” değildir; İsa Mesih’in ümmetinden, Kitap Ehli, Rabb’in ruhuyla yönetilen, Rabb’in yaratıcılığına, görkemine, hâkimiyetine, kurtarışına, günahlarının Rab tarafından bağışlandığına inanan olan ruhsal halktır.
Peki, hepsi mi?
Bu soru hem Hristiyan olmayanlar hem de Hristiyanlar için önemlidir.
Çünkü sorun ve çözüm burada başlıyor: Kutsal Kitap’tan (Tevrat, Zebur ve İncil’den) uzak yaşayan, Rabb’in ruhunun yönlendirişine izin vermeyen Hristiyan, kendini ve toplumu aldatan Hristiyan’dır. Yalnız günümüzde değil, tarihte de inancının temellerine uzak yaşayan Hristiyan, kendini aldattığı gibi, yaşadığı toplumda olumsuz bir Hristiyan algısı oluşturmuştur.
ÖRNEK ALINACAK HRİSTİYANLIK
İsa Mesih’in dirilişinden sonra İncil tebliğcileri iki büyük sorunla uğraşmışlardır. Birincisi kilise içinde Hristiyanların İsa Mesih’in anlattığından farklı bir müjdeye inanarak Rab ile ilişkilerini kaybetmeleri ve yozlaşmalarıdır. İkinci büyük sorun İncil’i (İncil’in anlamı İyi Haber’dir) tebliğ ederken karşılaştıkları baskılar, zulümlerdir.
Birinci sorunda İsa Mesih’in izleyicileri Havariler ’in tanıttığı İsa Mesih’ten farklı bir İsa Mesih’e inandılar. Ya putperest geleneklerin etkisinde kaldılar ya da putperest geleneklerle Hristiyanlığı birleştirmeye çalıştılar. İsevilik ile putperestliği birleştirenlerden bazıları dedi ki: “Beden çürüyen, insan ruhuysa sonsuz varlıktır. Beden çürüyeceğine göre ahlaksal düşkünlükler de çürüyen bedenimizle yok olacak, İsa Mesih’e inandığımızdan ruhumuz kurtulacaktır.”
Böyle düşündüklerinden günah içinde yaşadılar…
Üçüncü yüzyıla (Hristiyanlık devlet dini olana) dek Havariler’in öğretişine bağlı kalan İncil tebliğcileri “Günah günahtır ve Hristiyanlar pak yaşama sahip olmalıdır” düşüncesiyle sapkın öğretilerle ruhsal olarak savaştılar. Havariler ve öteki öğrenciler İsa Mesih’ten işittikleri sözlere sımsıkı bağlı kaldılar, O’nu yüreklerinde Efendi ve Rab olarak kutsadılar, inandıkları öğretinin erdemlerini yaşamlarında gösterdiler.
İkinci büyük sorunsa Roma İmparatorluğu’nun zulüm ve baskılarıdır.
Bu dönemde İncil tebliğcilerine ve sıradan Hristiyanlara neler yapıldı?
Canlı canlı yakıldılar… Keçi postuna sarılıp aç köpeklere atıldılar… İmparator Decius (İS 249-251), Hristiyanlar’dan Roma tanrılarına adak sunmasını istedi, sunmayanları öldürdü… İmparator Valerianus (253-260) Kilise önderlerini eski tanrılara tapınmalarını emretti. Putlara tapınmayan sadık Hristiyanların mallarına el konuldu…
Hristiyanlar inançları nedeniyle köleleştirildiler, öldürüldüler…[2]
*
Hristiyan sözcüğünü duyduğunda akılarına olumlu hiçbir şey gelmeyenlere şimdi ne düşündüklerini sormak ve eklemek istiyorum:
İlk üç yüz yıl örnek alınacak Hristiyanlıktır… Asıl Hristiyanlığı anlamak için oraya bakmalısınız.
Yozlaşan Hristiyanlara da aynı sözleri yinelemek istiyorum:
İlk üç yüz yıl örnek alınacak Hristiyanlıktır… Asıl Hristiyanlığı anlamak için oraya bakmalısınız!
İncil’de geçen “İnsanların ve meleklerin diliyle konuşsam, ama sevgim olmasa, ses çıkaran bakırdan ya da çınlayan zilden farkım kalmaz. Peygamberlikte bulunabilsem, bütün sırları bilsem, her bilgiye sahip olsam, dağları yerinden oynatacak kadar büyük imanım olsa, ama sevgim olmasa, bir hiçim. Varımı yoğumu sadaka olarak dağıtsam, bedenimi yakılmak üzere teslim etsem, ama sevgim olmasa, bunun bana hiçbir yararı olmaz (1Kor.13:3)” sözleri hem küfredenlere hem de İsa Mesih’in sadık izleyicilerine örnek alınacak Hristiyanlığı anlatır.
[1] Açıklamalı Kutsal Kitap. Yeni Yaşam Yayınları: İstanbul, 2010. s. 1609
[2] Hıristiyanlık Tarihi. Yeni Yaşam yayınları: İstanbul, 2004. s. 90