‘Senin sevgin ömürden güzeldir’ sözleriyle başlayan bir ilahi vardır. İlahinin sözleri, 63. Mezmur’dan uyarlanmıştır ve ‘Senin sevgin yaşamdan iyidir’ denir orada. Düşündüm de, yaşamdan kastı neydi Davut’un diye. Özellikle ilahiyi söylerken hep yaşamın sevdiğim yanları aklıma gelir çünkü; “Rab’bin sevgisi, kendi yaşamım dahil, yaşama dair her şeyden iyidir” demek istiyordur bu durumda.
Neden bir Hristiyan için yaşam zor olsun? Yüreğinde Tanrı’nın yaşadığına inanmış biri, sevgiyle çevrelenmiş biri, uyması gereken dini kuralları da olmayan (dışarıdan bakan biri olarak diyorum bunu) biri, varlıklı biri (evet, böyle de bir genel kanı var çünkü Hristiyanlarla ilgili), ruhsal gerçekleri kavradığını iddia eden biri için yaşam hangi açıdan zor olabilir?
Bir Hristiyan öncelikle, hatta umarım, dünyanın gidişatından; adaletsizliğinden, acısından, bozulmuşluğundan, ölümlülüğünden ve bunların hem kaynağından hem aracılarından hem sonuçlarından ötürü içten içe ızdırap duyar. Yüreği ve bedeni, ait olduğu yeri bildiği için şimdiden o yere kavuşmak ve bütün bu çürümüşlükten tamamen özgür olmak ister. İçindeki ruh ebedi olduğu için hayatın sınırlılığını, sınırlandırılmasını içine sindiremez, üretkenliğinin birçok etkenle bastırılıp söndürülmesini kendine yediremez. Tanrı’ya ait ne varsa iyilik, doğruluk, sevgi adına küçük büyük ne kadar karar varsa verilmesi gereken, neredeyse her adımda dünyanın gidişatına karşıt, uyumsuz, ‘doğruluk abidesi’, itici biri olarak görülmeye başlar.
Tüm dış etkenlerin yanında, kendi içinde halihazırda boğuştuğu, Tanrı’ya ve Tanrı yoluna karşıt dürtüler de vardır. Onlarla savaşında bir yenilip bir galip gelmekten de içi bezmiştir. Hata yapsın diye gözünün içine bakanlar, ‘sen de uyacaksın eleştirdiğin dünyanın o gidişatına’ demek için apartta duranlar varken etrafında, tüm mücadeleden bitkin düşüp hoşlanmadığı şeyleri yapmaya ayartıldığında Tanrı’nın önünde suç işlemiş olmanın azabını yaşar. Bu azabı bastırmaya çalıştıkça körelir vicdanı ve dönüşür eleştirdiklerine adım adım. Tanrı yine de vazgeçmez evladından, bunu ona somut bir sürü mucizeyle gösterir, girdiği çukura ellerini uzatarak. Sevgisiyle kabul eder, kendine dönüp yaptığına tümüyle sırt çevireni (tövbedir bu) kucaklar yine.
Yine de yaşadığı dünya, insanlar ve kendi hala aynı mücadele içindedir, aynı bozulmuşluk, başka ayartılar ama hep bir mücadele, hep bir yürek sızısı. Hristiyanların bitmek bilmez acıları diye arabesk yapmak değil amacım. Eminim Hristiyan olmayan birçok insan da bu yollardan geçti, geçiyor. Ama İncil’de şöyle deniyor:
“Yavrularım, size yazıyorum, çünkü Mesih`in adı uğruna günahlarınız bağışlandı.
Babalar, size yazıyorum, çünkü başlangıçtan beri var Olan`ı tanıyorsunuz.
Gençler, size yazıyorum, çünkü kötü olanı yendiniz.
Çocuklar, size yazdım, çünkü Baba`yı tanıyorsunuz.
Babalar, size yazdım, çünkü başlangıçtan beri var Olan`ı tanıyorsunuz.
Gençler, size yazdım, çünkü güçlüsünüz, Tanrı`nın sözü içinizde yaşıyor, kötü olanı yendiniz.” (1. Yuhanna 2:12-14)
Davut, ‘Senin sevgin yaşamdan iyidir’ derken, dünyanın kuruluğundan, yozlaşmışlığından, düşmanlarının bitmek bilmez saldırılarından, ölümle burun buruna olmaktan, yapmak istediklerini yapamamaktan, kendinin Tanrı’ya susamışlığından, özleminden söz ediyordu Mezmur 63’te. İnternet’ten aratıp okumanızı çok tavsiye ederim. Ölmek kendisi için kazanç olacakken (madem öldüğümüzde Tanrı’ya kavuşacağımız kesin), ‘Ölüm yaşamımdan iyidir’ demek yerine (Pavlus böyle demişti örneğin) bunu söylediği için ben burada Tanrı’nın sevgisinin bütün bunları aşacak ölçüde ‘iyi’ olduğunu söylemek istediğini düşünüyorum ve bu bana güç veriyor.
Ben kendi gözümle bu kadar şey görmüşken, kendi bozuk yüreğimde bu kadar şey taşıyorken, Tanrı’nın dünyada olup biten her şeyi, insan var olalıberi her insanın gözünden bunlara tekrar tekrar tanık olduğunu, yetmeyip İsa Mesih olarak bunları bire bir yaşadığını, yine de insanlığa duyduğu sevgiden vazgeçmediğini, hatta sevgisinden ötürü burada onca yıl geçirmeye razı olduğunu gördüğüm için Tanrı’nın sevgisinin yaşamdaki her şeyi aşkın ölçüde telafi edecek gücü taşıdığına inanıyorum. Mesih, sevdiği için burada, bizimle yaşadı. Ben ne ölçüde ölürsem benliğimde, Mesih’in sevgisi yaşamdan üstün olacak. Çünkü, “Bizi (devam etmeye) zorlayan Mesih’in sevgisidir.” (2. Korintliler 5:14; yatık harflerle yazılmış sözcükler bana aittir.)