Neslihan Orancı
Bir insanın insanlığını tam olarak yaşayabildiğini ne zaman söyleriz? “İşte yaşamak bu!” sözü nasıl bir olaya veya ortama tanık olduğumuzda ağzımızdan çıkar? İnsanı insanlıktan çıkardığına kanaat getirdiğimiz olay veya ortamları düşündüğümüzde aklımıza neler gelir?
Yaşamımızı sürdürürken, ona seçimlerimizle yön veririz, kaderin cilvesinin yanı sıra. Bazı şeyleri bizzat seçemediğimiz âşikâr. İnsanı insanlıktan çıkarır dediğiniz bir ortamda doğup büyüdünüz mü?
Yoksunluğun anlamı sadece varlıklı olanlar için dehşet vericidir. Gerçek yoksunlar, bununla doğup büyürler ve yaşam bir şekilde kendini idame ettirmenin yoluna alışır, giderek bu yaşamın kendisi haline gelir.
Ölüm bazıları için sadece bir gün sevdiklerini kaybetme korkusu değildir. Yaklaşık olarak birkaç ayda bir evinizi, işinizi hatta yaşadığınız şehri değiştirdiğinizi düşünün. İnsanlarla ilişkileriniz nasıl olurdu? Hangi temelde sürdürürdünüz ilişkilerinizi? Ölümün sıradanlaşması, ailenizin, varsa iş arkadaşlarınızın, kaldıysa komşularınızın her an hayatınızdan tamamen çıkması demektir.
Etrafınızda hüküm süren gücün, kendiniz dahil, elinizden her an her şeyi almaya, her şeyi hayal edebileceğiniz en kötü muameleye tâbi tutmaya muktedir olduğunu düşünün. Yine de yaşam, yüzünü gösterir. Gün doğar, özlediklerinle bir yerde karşılaşır, öldüğünü düşündüklerinle kucaklaşır, birlikte yemek yiyip şarkılar söyler insan. Bir çocuğun ellerinden tutar, teselli istemeyen bir kadını ayağa kaldırır, bir adama ölümden ziyade yaşamın hayalini kurdurur insan. Bir başkasının kolu olur, bacağı olur, gözü olur, şifa olur yarasına, savunmasızın sesi olur. Sevgi olur, varlığının somut olarak görmenin mümkün olmadığına emin olanlara. Başka bir yolun varlığını aydınlatır bunlar bir anlık ve hüküm süren gücün nihaî olmadığına dair bir umut eker. Bir yaşam pırıltısı olur bunlar bir anlık ve bazen bir ömür boyu yeter Tanrı’nın elini hatırlamak için ve umudun filizlendiğine tanık olmak üzere elindekileri bırakıp bir adım atmaya.