Yazar ve uluslararası konferansların konuşmacısı Pastör Paul David:
”Dua etmeye başladığımda bağımsızlığımdan ödün veriyorum. Düşüncelerimi Tanrı ile paylaştığımda her şeyin üstesinden tek başıma gelebileceğim düşüncesini de kırmış oluyorum. Dua ettiğimde Ona olan bağlığımı kabul edip zayıflıklarımı ile barışıyorum, yeteneklerimi unutuyorum. Ona seslendiğimde bazen zor zamanlar geçirdiğimi sorgulamak yerine kabul etmiş oluyorum.
Dua etmek bizlere hayatın merkezinde olmadığımızı hatırlatıyor ve bireysel planlarımızı bırakıp bizim için en iyisini amaçlayan Tanrı’nın planlarına uymamızı sağlıyor.
Dua etmek çoğumuz için alışıldık olmayabilir çünkü duanın kendisine has bir doğası vardır. Günahlarımızı, zayıflıklarımızı ve düşüşlerimizi kabul etmek bize zor geliyor. Bir başkasının önüne hatalarımızı sermek bizleri garip hissettiriyor. Umutlarımızdan ve hayallerimizden bir başkasının planı uğrana vazgeçmeye alışık değiliz.
Bizden çok daha üstün biri için bilgeliğimizden ve kontrolümüzden vazgeçmek yapımıza ters düşüyor. Bir başkasının lütfuna ihtiyacımız olduğu gerçeğini kabul etmiyoruz. Öte yandan, doğruluğumuz, bilgeliğimiz, güçlerimiz ve çabalarımızla her şeyin üstesinden gelebileceğimize inanıyoruz.
Sonuç olarak dualarımızın büyük çoğunluğu – kendi planlarımıza olan yardım isteğidir. Çoğu insan sabrı tükendiği için dua etmeye başlar. “Tanrı şu an neyle meşgul? Neden dualarımı yanıtlamıyor?” Gibi sorular soruluyor, bu yüzden de taleplerimiz dua sayılmıyor” açıklamalarında bulundu. (cnl.news/O.D)
Luka 11: 1-13
1 İsa bir yerde dua ediyordu. Duasını bitirince öğrencilerinden biri, “Ya Rab” dedi, “Yahya’nın kendi öğrencilerine öğrettiği gibi sen de bize dua etmesini öğret.”
2 İsa onlara, “Dua ederken şöyle söyleyin” dedi:
“Baba, adın kutsal kılınsın.
Egemenliğin gelsin.
3 Her gün bize gündelik ekmeğimizi ver.
4 Günahlarımızı bağışla.
Çünkü biz de bize karşı suç işleyen herkesi bağışlıyoruz.
Ayartılmamıza izin verme.”
5-7 Sonra şöyle dedi: “Sizlerden birinin bir arkadaşı olur da gece yarısı ona gidip, ‘Arkadaş, bana üç ekmek ödünç ver. Bir arkadaşım yoldan geldi, önüne koyacak bir şeyim yok’ derse, öbürü içerden, ‘Beni rahatsız etme! Kapı kilitli, çocuklarım da yanımda yatıyor. Kalkıp sana bir şey veremem’ der mi hiç? 8 Size şunu söyleyeyim, arkadaşlık gereği kalkıp ona istediğini vermese bile, adamın yüzsüzlüğünden ötürü kalkar, ihtiyacı neyse ona verir.
9 “Ben size şunu söyleyeyim: Dileyin, size verilecek; arayın, bulacaksınız; kapıyı çalın, size açılacaktır. 10 Çünkü her dileyen alır, arayan bulur, kapı çalana açılır.
11 “Aranızda hangi baba, ekmek isteyen oğluna taş verir? Ya da balık isterse balık yerine yılan verir? 12 Ya da yumurta isterse ona akrep verir? 13 Sizler kötü yürekli olduğunuz halde çocuklarınıza güzel armağanlar vermeyi biliyorsanız, gökteki Baba’nın, kendisinden dileyenlere Kutsal Ruh’u vereceği çok daha kesin değil mi?”
