Karantinanın başlangıcında kilise pastörlerine bazı tavsiyeler ve bilgiler verdim. Engelli kişilerin birçok şeyle mücadele edeceğini söyledim: Koronavirus Yasası nedeniyle hizmet kaybı, yerel yetkililerin gerekli bakımı sağlama yasal yükümlülüğünü ortadan kaldırıyor.
Ayrıca, tüm hizmetlerin geri çekilmesi ve okulda bulunma vaadinin gerçekleşmemesinin bir sonucu olarak ek ihtiyaçları olan birçok çocuğun terk edileceğini söyledim.
Peki bu tavsiyeye verilen tepki neydi? Alay, inançsızlık ve bana bunun neden böyle olmayacağını ima eden himaye edici cevaplar. Geçen haftaya geldiğimizde, çeşitli haber başlıklarında neler gördük? Virüs nedeniyle kaç engelli kişinin öldüğü hakkında makaleler…
Rakam şaşırtıcıdır: Covid-19’dan Mart ayından Mayıs ortasına kadar olan ölümlerin yaklaşık üçte ikisi engelli insanlardı. Bu 22.000’den fazla ölüm demektir. Bu insanların çoğu Covid-19 olmasaydı normal bir yaşam beklentisine sahip olurlardı. Bu rakamlar 2011 nüfus sayımına dayandığından, muhtemelen gerçeklerden daha düşüktür.
60 yaşın altındaki engelli bir kadın olarak, bu virüsten ölme olasılığım engelli olmayan bir kadından 11 kat daha fazla gibi görünüyor. Öğrenme güçlüğü çekenler için sayı muhtemelen kötüdür, ancak Amerika’daki araştırmalar bunun olası olduğunu göstermesine rağmen, buradaki verilerin tahmin edilmesi zordur.
Ek ihtiyaç ailelerinin% 76’sının tamamen terk edilmiş hissettiğini söyleyen çok sayıda makale ve ayrıca okulların ek ihtiyaçları olan çocukların sınıflarına geri dönmelerine izin vermemek için risk değerlendirmelerini kullandığını söyleyen diğer birçok makale vardı.
Başka bir deyişle, söylediğim için alay edildiğim her şey gerçekten oldu.
Bu salgın sırasında kilise engelli kişiler için neredeydi?
Çeşitli yerlerdeydi… Ve çevrimiçi hizmetler bulundukları tek alan değildi. Engelli insanların engelli olmayanlardan daha fazla ihtiyaç duydukları muhtemel olan gıda bankalarındaydı.
Koruma listesinde olması gereken, ancak unutulan ya da ‘yanlış tipte bir engelli’ olan ve bu nedenle teslimat saatleri için uygun olmayan engelli insanlar için yiyecek topluyor ve dağıtıyorlardı.
Birçok kilise yıllar önce yükselmeleri gereken bir seviyeye ulaştı. Bazı kiliseler de erişilebilirliklerini sorgulamaya başladı.
Ancak, tüm mezheplerden oluşan Ulusal Kilise, bu salgın sırasında nüfusun% 20’sinin karşılaştığı adaletsizliklere ve ayrıca uzun yıllar süren kesintiler, işyerinde nefret suçu ve ayrımcılığın arttığı birçok adaletsizliğe karşı sessiz kaldı.
Kilise, azınlık topluluklarının nesiller boyunca karşılaştığı birçok hatayı halka açık bir şekilde inceledi, ancak kimse engelli insanların karşılaştığı benzer adaletsizliklere bakmadı. Ve gördüğüm kadarıyla kimse de buna niyetli değil. Kilise, topluluklarındaki çok sayıda engelli insanın durumunu göz ardı etmek ve hiçbir şey yapmamak konusunda uzun bir geçmişe sahiptir.
Bunun değişeceğini umuyorum, ama deneyimlerimden, bunda sadece küçük bir umut ışığı görüyorum.
Bu arada siz de bizimle ‘durun’, bizimle ‘bağırın’ ve konuşmaktan çekinmeyin.
Kay Morgan-Gurr
