Patrikliğin Facebook sayfasından yayınlanan Surp Badarak’ı (Kutsal Sunu Ayini) 24 Ocak Pazar günü Başrahip Zakeos Ohanyan sundu.
Galata Surp Krikor Lusavoriç Kilisesi’nde 21 Ocak Perşembe günü, Başrahip Zakeos Ohanyan eli ile gerçekleşen Surp Badarak’ta (Kutsal Sunu), kilise diyakos ve astdiyakosları da Rabbin sofrasına hizmet ettiler.
Kilisenin din görevlisi Peder Şirvan Mürzyan’ın yanı sıra Peder Natan Arabyan da törende hazır bulundular. İlahileri Edvin Galipoğlu, Hovsep Kuyumcuyan, Artür Bağdasaryan ve Sercan Gazeroğlu seslendirdiler. Ayin sonunda tüm Rab’de uyuyanlar için Hokehankist (Ayin-i Ruhani) duaları okundu. Bu yayının ardından canlı yayın ile, Patrik Sahak II pazar vaazını verdi. Ermenice ve Türkçe konuştuğu vaazlarında, günün İncil okuma parçalarından yola çıkarak Rab İsa Mesih’in mucizesi üzerine konuştu.
Patrik Sahak II, Türkçe vaazına başlarken, Rab İsa Mesih’in su üzerinde yürümesi mucizesi üzerine konuşacağını söyledi ve günün İncil okuma parçasını (Matta 14:22-36) okuyarak özetle şöyle dedi;
“Bu mucize, başka hiçbir peygamber tarafından gerçekleştirilmemiş bir mucize, ancak burada görüyoruz ki İsa Mesih’den ayrı, bir insanoğlu da su üstünde yürüdü; kısa yürüdü ama yürüdü. Petrus’un birkaç adım da olsa su üstünde yürümesi, insanlık tarihinde büyük bir olay.
Burada derin bir sembolik anlam gizli. Su burada, yaşadığımız hayatı; karşı kıyı, varacağımız liman, Tanrı ile yaşayacağımız ebedi hayatı; dalgalar, fırtınalar, gece, bu dünyada yaşadığımız, Tanrı’ya doğru gidişimizi aksatan zorlukları, içimizde ve dışımızda olan engelleri; kayık, toplu olarak kiliseyi, bireysel olarak, kendi hayatımızı, iman yolculuğumuzu sembolize eder.
İsa Mesih, 5 ekmekle 5000 kişiyi doyurdu; öğrencilerinin aklı durmuştu, çünkü gözlerinim önünde olmuştu, burada elbette ki İsa, Tanrısal gücünü gösteriyordu.
Hristiyanlığın öğretisi o ki; Tanrı, İsa’da beden aldı.
O zaman İsa’da olan bizde de olmalı. Bu Tanrı’nın iradesi. Dönüşmemizi istiyor. Bizde Tanrılığın ortaya çıkmasını istiyor.
İnsan, Tanrısıyla tamamlanır. İçimizdeki, güçler, enerji, insanlığımız, Tanrı’dan gelen enerji ile beslenir. Onun için dua bizi yeniden doğuma açar. Dua ile Tanrı’dan doğarız. Tanrısal olanla dolmaya başları, içimize bir lütuf gelir. Ebedi bir hayat gelir. Duamız ne kadar hakiki ve gerçekçi ise elbette. Ve tabii ne kadar kabul ise…
Tanrı ile geçirilen her hakiki an; daha mükemmel insan olmamız, insanlığımızı gerçekleştirmemiz için çok önemlidir.
İsa Mesih, pek çok insanı korkutuyor, belki seni de korkutuyor, fazla yaklaşmasını istemiyorsun. Çünkü O’nun bir hayalet olduğunu zannediyorsun, belki özgürlüğünü kısıtlayacak, hayatın zevklerinden seni mahrum kılacak, dini bir figür olarak görüyorsun. Biraz daha yaklaşmalısın, izin vermelisin O’nun sana konuşmasına, sana <korkma, benim> demesine. O’nu tanımaya ihtiyacın var. O yüzden, İncil’de, kendi gözlerinle görmeli, kendi kulaklarınla işitmelisin. Suyun üstünde yürüyen bu İsa Mesih ne diyor, kim kendisi? Senden ne yapmanı istiyor? Daha doğrusu sana ne vermek istiyor.
Ve İsa Petrus’a dedi ki <gel> Petrus suyun üstüne ilk adımını attı, ikinci adımını attı İsa’ya doğru ve yürüyebildiğini gördü. Sonra dalgalara baktı. İmanı durdu ve aklı çalışmaya başladı.
İman sezgiseldir, akıldan ötedir, akıldan üstündür. Akıl çalışır, ama sezgi, hakikat evreninden bize mesajlar gönderir. İman, sezginin bir ürünüdür.
Şeytanın, vesveseler yaratabileceği alandır, akıl…
İman, akılla işbirliği yaparak, aklı ikna ederek yolunu sürdürebilir. İkna etmediğinde yarı yolda işleri karıştıracaktır. Şüphe, iman etmeden önce gerçekleştirilmesi gereken, doğal ve haklı bir şeydir…
Biz İman yolculuğunu, aklı bir tarafa bırakarak sürdüremeyiz. Akıl iman eyleminden önce olmalı. İman eylemine giriştikten sonra, artık İmana göre yürümelisiniz. Çünkü iman bir güvendir. Tanrı’nın sizi taşıyacağına, Tanrı için imkansız hiç bir şeyin olmayacağına ve o anda bu prensiplerin sizin için geçerli olduğuna teslim olmanızdır. Bu elbette ki her insan için kolay bir adım değildir.
Bu sezgiye inanıştır… Bu Tanrı’nın varlığına inanıştır. İnsanın fizyolojisinde, bir hiyerarşi yarattığı ve en tepesinde ruhun bulunduğunu, ruhun akıldan üstün olduğunu, aklın beden ve ruhun ortasında durduğunu bilmekten geçer.
Kısacası, Tanrı ile olan ilişkiden, gelişen bir iman vardır. Gerçekten, Tanrı yardım etmek içindir. Çünkü Tanrı, bize hep hayat verendir.
İmansızlık da bizim doğal durumumuz. Başarının şartı, her alanda başarısızlıktır. Başarısızlıklardan geçmeyen hiç bir başarı kalıcı olamaz.
Sen hangisi olmak isterdin? Kayıkta oturan mı? Yoksa İsa ile beraber suya ilk adımı atan mı?…
Eğer imanın seni, Tanrı’yı merkez yapıp, O’nun çevresinde dönmeni sağlıyorsa, kurtulursun.
Tanrı’ya uzaklığımızı biz belirleriz. İmanımızda artmak istiyorsak biz, imanımızın temeline bakmalıyız, Tanrı’ya bakmalıyız, gözlerimizi ona diktikçe imanımız artar…
Korku bizi felç eder. Korku, bizim kendimizle ve Tanrıyla olan bağımızı keser.
Niçin kiliseler çan çalar ve biz duyduğumuzda, haç çıkarır ve dua mırıldanırız? O çan sesi bize kilisede dua zamanını çağrıştırır. Biz de dua etmeli, Tanrı’yı anmalıyız.
Petrus, İsa’nın elini tuttu ve kurtuldu. Bizler de bazen dua yerine yardım çığlığı atmalıyız. Bazen o kısa çığlıklar ve dualar, bizdeki sahte duaları siler atar ve hakiki insan çıkar orada.
İsa dedi ki, < Ben asmayım, siz çubuklarımsınız, bensiz hiç bir şey yapamazsınız.> Gerçekten Tanrısal nefes bir asma gibidir ve bütün çubukların içindedir. Hayat verir bize onsuz bir şey yapamayız.
İsa’nın kayığa binmesi, kayığın İsa ile tamamlanması gerekiyordu. Bazen hayatımızda öyle zorluklar çıkar ki, aslında Tanrı’yı hayatımıza almamız için fırsatlardır onlar. Ve onlar bir türlü düzelmezler. Tanrı’yı hayatımıza alıncaya kadar.
Tanrı, en büyük dosttur en büyük yardımcıdır. Hepinizi Tanrı’nın dostluğuna, Tanrı’nın babalığına teslim ediyorum. Tanrı sizinle olsun, hepinizin imanını artırsın. Amen.”
