1915 yılında mübadele sırasında Türkiye’den Ermenistan’a göç etmek zorunda kalan bir ailenin küçük torunu, ailesinin doğup büyüdüğü topraklara geri döndü. SAT-7 TÜRK olarak Ermenistan’dan Van’a dönen Gayane Gevorkyan’la keyifli bir röportaj yaptık.
Bize kendinizden biraz bahseder misiniz?
Gayane: Merhaba benim adım Gayene Gevorkyan, 1961 yılında Ermenistan’ın Ararat bölgesinde, Sisavank köyünde doğdum. Ortodoks Ermeni bir ailede büyüdüm. 2 tane çocuğum var, şuan Van’da yaşıyorum.
Ermenistan’dan Van’a uzanan bu yolculuk nasıl başladı?
Ermenistan’da büyük bir markette çalışıyordum. Savaş zamanı Ukrayna’ya taşındım oradan tekrar Ermenistan’a döndüm. Ermenistan’da farklı işler yaptıktan sonra 2000 yılında çalışmak için İstanbul’a yerleştim. Burada tanıştığım bir arkadaşım vardı, onun düğünü için ilk kez Van’a gitme şansım oldu.
Van’a gittiğimde akrabalarımla görüştüm, onlar bana; “Seni öldürmediler mi, dövmüyorlar mı?” diye sordular. Ben de “Hayır buralar gayet güzel kimse beni öldürmüyor” dedim. Sonra bana eski evimizin adresini verdiler. Eskiden yaşadıkları evin. Bu evi buldum ben ama o evde bir yaşlı çift yaşıyordu. Onlarla tanıştım ama, onlara “Çıkın! Burası benim!” gibi bir şey diyemedim. Tüm bunları düşünürken aklıma Van’a yerleşme fikri yerleşti.
Peki Türkiye’ye geldikten sonra kimliğiniz yüzünden bir sıkıntı yaşadınız mı?
İstanbul’ a ilk geldiğimde hasta bakıcılık yapan bir şirketle anlaştım. İlk önce beni yaşlı bir kadınla ona bakmam için tanıştırmak istediler. Kadın, patronuma; “Nereli bu kadın?” diye sordu. Patronum “Ermeni” dediğin de kadın bana bağırarak kovdu. Bu olay gerçekten hayatım da yaşadığım en kötü olaylardan birisiydi.
Sonra geçen on yedi yılda küçük şeyler oldu ama çoğunu içime attım.
Peki Van’a yerleştiğinizde buradaki insanlar sana nasıl yaklaştı?
Buradaki insanlar bana “Evine hoş geldin” diyordu. Mesela şu an oturduğum evi bile alırken “Benim o kadar param yok” dedim ev sahibine. O da bana, “Senin canın sağ olsun” dedi ve baya indirim yaptı. Burada herkes beni çok benimsedi. Ben de onları, çünkü çoğu şeyimiz aynı. Küçükken anlatılan masallarımız vardı. Van masalları. Beni çocukluğuma götürürdü.
Peki Van’da bir kiliseye katılıyor musunuz?
Evet, Aktamar Adası’nda bir kilisemiz var ve cemaatimiz oraya düzenli olarak katılıyor. Van’da Ermeni Hristiyan arkadaşlarım var. Onlar bana gelir, ben onlara giderim. Burada gizli Ermeniler de var. Kimliğini açıklayamayan onlarla da evde görüşüyoruz.
Bizimle paylaşmak istediğiniz bir hayaliniz var mı?
Van’da daha fazla Ermeni gezdirmek ve tanıtmak istiyorum ve Van Gölü’nün yakınlarında bir Ermeni restoranı açmak istiyorum.
(Röportaj: Poyraz Evren)
