Aret Mahlas
Bilim, felsefe ve sanat Tanrı’nın yolunu izler, araştırır ve buldukları tüm veriler dünya dışı olduğundan bu kollar, yeni kavramlar bulma çabası içindedirler. Onun için bilim, sanat ve felsefenin dili konuşma dilinden ayrıdır. Onlar, içinde bulunduğumuz ama isimlendiremediğimiz kavramlara tanımlayıcı isimler koymaya çalışırlar. Paradigma da bunlardan biridir. Bir olgudur. Otur bir satırla tarifini yap deseler imkansızı istemiş olurlar. Ama paradigmanın kitaplar dolusu tanımı vardır. Thomas Samuel Kuhn bu kelimenin tanımını bir kitap boyunca yapmıştır nitekim. (Bilimsel Devrimlerin Yapısı -Kırmızı Yayınları-Çeviren: Nilüfer Kuyaş)
Dediğim gibi bir çok bilim sanat ve felsefeci paradigmanın tarifini yapıp kendi alanlarında bir paradigma oluşturmuşlardır. Benim tarifim ise kendime göre olacak ve sanırım yeni bir paradigma yaratacak: Bildiğimiz her şey aslında bildiğimiz gibi değil. Bize öğretildiği gibi. Özellikle yaşadığımız topraklarda bize öğretilenlerin doğruluğu oldukça şaibeli. Bildiğimizi sandığımız gerçeklerin, bir yerlerde aslı astarı mevcut. Ama bizler bildiğimizi sandığımız gerçek olmayan gerçeklere o kadar inanmışız ki hayatlarımızı bile ortaya koyabiliyoruz. Bize öğretilen gerçek olmayan gerçekler sayesinde robotlar olmaya, yönlendirilmeye ve bu sayede çok rahat olmaya alışmışız. Bu sistem içerisinde bir kişi asıl gerçekleri kurcaladığında, ortaya çıkardığında paradigma ve sistem kurucular tarafından hedef haline getiriliyor. Neticede huzur bozuluyor tabii. Huzur bozanın, suyun içinden kafasını çıkaranın kafası tekrar suya gömülmeli; ya da…
Tarihimize baktığımızda gerçeklere ulaşmanın yanından geçemiyoruz maalesef. Bilimi sadece gazetede yazılanlardan takip ediyoruz. Dilimizin gerçekte bize ait olup olmadığından bile emin değiliz. Sanat konusunda her birimiz kompetan adeta. Sanatın her dalı konusunda sonsuz bilgimiz (!!!) ve yorumumuz var. İnancımızı bile bilen insanlardan öğrenmeyi tercih ediyoruz. Politika desen, boy bos kalıba göre tercihlerimizi kullanıyoruz. Bilgilendirici yazılar bile bizi ordan oraya savurabiliyor. Bir gün o haklı derken öbürgün fikrimiz değişebiliyor. Bir gün fikirlerini tuttuğumuz gazeteyi okuyup hak verirken ertesi gün karşıt görüşteki gazeteyi (Tabii okursak) okuyup fikir değiştirebiliyoruz.
Hal böyleyken gerçek olan gerçeklere ulaşmak oldukça zor oluyor ve gerçek olmayan sahtelerle yaşamaya devam ediyoruz. Gerçeğe ulaşmış insanlara da yalancı gözüyle bakıp onları kendi cenahımıza zorla da olsa çekmeye çalışıyoruz.
Bir krallıkta sular zehirlenmiş. İçen herkes deliriyormuş. Vezir bunu erken farkedip kralı uyarmış ve krallıkta vezirle kral hariç herkes sudan içip delirmiş. Bir tek kral ve vezir akıllı kalmış. Ama tüm halk kralın ve vezirin çıldırdığını düşünüp yönetime karşı çıkmışlar. Kralla vezir de bakmışlar olacak gibi değil, sudan içmişler.
Bizim ülkede de bir şeylerin gerçek olup olmadığını araştırmak, gerçeği bulmaya yönelmek, şehir suyundan içmemekle eşdeğer. Ya meczup sanıyorlar ya da kendilerinden olmadıkları için dışlıyorlar gerçeği bulanları. Yalnızlaştırıyorlar. Gerçeği bulmuş olanlar, araştırıp bulanlar da ya beyin göçüne ayak uydurup ülkeden kaçıyorlar ya da kalıp anlamsızca bir savaşa başlıyorlar.
Neticede “Gerçek içimizde yaşıyor ve sonsuza dek bizimle olacak.” 2.Yuhanna 1:2
Dilerim sonunda o sudan bizler de içmeyiz!?.